কবিতা ১৩৫/ তুমি টেকেলিফুটাত মই নিতাই-ধুবুনী ঘাটত

- ৰুদ্ৰ সিংহ মটক

মোৰ প্ৰতি বিন্দু তেজত হৰিৎ শব্দৰ বীজ

কোটি কোটি হিৰণ্ময় সূৰ্যকণা

আজন্ম প্ৰিয় মোৰ আত্মাৰ গহনৰ

শব্দহীন নীৰৱ সূৰ্য-বন্দনা

কুশল মংগল শান্তি-কল্যাণ-প্ৰেমৰ আৰ্তি

মোৰ মানুহৰ ৰ'দ-প্ৰভাতৰ আবাহনী

শব্দবোৰ মোৰ স্পন্দিত ধমনীৰ হৰিৎ

ৰক্তকণা

আকাশময় ৰ'দৰ দৰেই বিয়পি যায়; আকৌ

উভতি আহে কৰ্ণকুহৰলে : অমৃতময় শংখধ্বনি

ফুলে-তেজে প্ৰবাহিত শব্দৰ ঢৌ তৰিৎ চেতনা,

ভিতৰি ভিতৰি প্ৰসাৰিত আত্মবোধ : হৃদয়ৰ ডালে-পাতে

আমেলমোল বসন্ত, জোনাক-সেউজীয়া আখৰ

বতৰ গোমা বুলিয়েই তেনেকৈ

মন মাৰি নেথাকিবাচোন

তোমাৰ পৰা মোলৈ দূৰত্বনো কিমান ?

একেখন নৈৰ পাৰতে আছোঁ; কেৱল ঘাটহে বেলেগ

তুমি টেকেলিফুটাত, মই নিতাই-ধুবুনী ঘাটত

আৰু পঢ়ক : কবিতা ১৩৪/ লগন