কবিতা ১২৬/ উপহাৰ

- ভাৰ্গৱী নাথ

মোক ছবি উপহাৰ নিদিবা।

কোনো নিপুণ হাতে থপিয়াই বন্দী কৰা

ৰঙা বেলিৰ অহংকাৰ,

কোনো যাদুকৰী আঙুলিত জী উঠা মনালিছা

কিম্বা শাৰী শাৰী জাজেমৰ সৰগী শোভা,

মোক নেদেখুৱাবা ৷

হেৰাই গ’লে কেতিয়াবা

মই কোনো বজাৰৰ ভিৰত

যদি তোমাৰ দুচকুত গজি উঠে

পিয়াসী হাহাকাৰ...

আৰু যদি অপেক্ষাই আঁৰি দিয়ে ব্যাকুলতা...

মোৰ বাবে সেয়াই হ’ব শ্ৰেষ্ঠ ছবি..

কোৱা! কি ৰঙেৰে সজাবা ?

মোক সুগন্ধি আতৰ উপহাৰ নিদিবা।

অচিনাকি বাটতো যি আকুলতাত

সাৱটি লওঁ হঠাত নামি অহা বৰষুণজাক-

"এইজাক মোৰ চিনাকি" বুলি;

সেই ধূলিয়ৰি গোন্ধলগা

বৰষুণজাকক সুধিবা-

ক’ত পায় মোৰ প্ৰিয় গোন্ধ ?

যি গোন্ধ লাগি থাকে

আদৰৰ চাদৰৰ চিনাকি উমত ৷

ইমান উদ্বাউল নহ’বা ।

যদি সঁচাই দিব খুজিছা উপহাৰ -

মোক অকণমান সময় দিবা ৷

পাক লাগি জঁট লাগি

ওমলি জামলি থাকিবলৈ

এটা কথাৰ ৰাতি মোৰ বাবে হওক।

ব’লা! !

খুলি দিওঁ অধৰৰ চিলাই,

উৰুৱাই দিও ভাষাৰ চিলাবোৰ..

সেই উচ্চতালৈ

যি উচ্চতাৰ পৰা উভতি চালে

আমি দুয়ো দুটি বিন্দু হৈ ক্ৰমাৎ নোহোৱা হৈ যাম...

আৰু পঢ়ক : কবিতা ১২৫/ প্লাষ্টিক