কবিতা ১২১/ যোৱা বাটেৰেই এদিন আহিব উভতি

- কিশোৰ কুমাৰ কলিতা

ৰৈ থকাৰো হেপাঁহ থাকে

যদিওবা সেই সময় বিষাদৰ

এদিন হঠাৎ তেওঁ

যোৱা বাটেৰেই আহিব উভতি

যদিওবা তেতিয়ালৈকে

কাৰো বাবেই সময় নাথাকে ৰৈ

কেতিয়াবা কাহিনীও নভবাকৈয়ে

নজনাকৈয়ে ঘটি যায় অজুহাতৰ ঘটনাবোৰ

সাৰে থাকে সপোন

উজাগৰী হয় প্ৰত্যাশাৰ নিশা

সপোনৰ সেউজীয়া বৰষুণজাক

গৰ্ভৱতী নাৰীৰ দৰেই শিপাই ধৰাৰ বুকুত

নতুন দিনৰ আশাত বন্দী আপুনি মই

যোৱা বাটেৰেই এদিন আহিব উভতি

সময়ৰ বোকোচাত উঠি গৈ থাকিব সকলো

তেওঁহে তেতিয়ালৈকে তেওঁৰ হৈ নাথাকিব।

আৰু পঢ়ক : কবিতা ১২০/ শংকৰদেৱ