কবিতা ৪৫/আগলতি কলপাত লৰে কি চৰে

ভাৰ্গৱী নাথ

বেলিৰ বৈয়ামৰ সাঁফৰ খুলি

আকাশী বাটেৰে নিগৰি নিগৰি

কোন কুঁৱৰীৰ তিতা চুলিত জিৰাবলৈ

ৰ’দ তোৰ ইমান ঢাপলি...!

জিৰণি বেলিকা

অচিন ঘাটত

কান্দে মৌপিয়া;

দুপৰৰ বন সুহুৰি খেদি

কাৰ হাতৰ মুঠিৰে সৰকি যায়

সেউজী জীঁঞা ?

আকাশে হাউলি পথাৰক ক’লে;

শুৱনি কৰে তোক সেউজী সাজে ৷

কোন সদাগৰৰ বতৰা আনে

ভাটিয়ালি বতাহে !

বাটে চাই বাটে চাই

দুচকু ভাগৰে ৷

পেৰাত শুই থাকে কুঁৱৰীৰ জুনুকা

গোমোঠা হৃদয়ত আজি

অভিমানী ডাৱৰৰ ঠেলা হেঁচা।

টুলুংভুটুং বঠা-গীত ,

পালতৰা গধূলি,

বালিৰ দ’মত বালিমাহী,

আৰু যত যি কাহিনী -

উলটি আহি মোক সকলো ক’বাহি।

জানা জানো তুমি...

আগলতি কলাপাত লৰে কি চৰে,

নিতাল দুপৰতো হিয়া মোৰ খহে;

মোৰ চিলনী আইএ

হেৰোৱা ডেউকা বিচাৰে।৷