কবিতা ১৪২/ একত্ৰিশ ডিচেম্বৰ

- হেমন্ত কুমাৰ গোস্বামী

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰত শেষ হয় ডায়েৰীৰ পৃষ্ঠা,

শেষ হয় বছৰৰ একোটা সংখ্যা ;

শেষ হয় কেলেণ্ডাৰত তিনিশ পয়ষষ্ঠীটা দিন ,

শেষ হয় বাৰ মাহৰ হৰ্ষ-বিষাদৰ গীত ।

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰত বয়স বাঢ়ে আৰু আয়ুস টুটে ,

হতাশা বাঢ়ে আৰু আশাবোৰ টুটে ,

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰত বাঢ়ে আৰু টুটে

জীৱনৰ যোগ-বিয়োগ ।

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰত পুৰণি হয় পূৰ্বৰ পৰিকল্পনা ,

পুৰণি হয় পৰিয়াল-পৰিজন ,

পুৰণি হয় সময়ৰ মান ;

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰত সকলোৰে বুকুৰ মাজত বিষাদৰ এটা গান

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰত ব্যস্ততা বাঢ়ে বজাৰত ,

ব্যস্ততা বাঢ়ে আখলত ,

ব্যস্ততা বাঢ়ে হস্পিটালত আৰু ডাক্তৰৰ চেম্বাৰত ;

মটৰ চাইকেল আৰু গাড়ীবোৰৰ বাঢ়ে গতি ,

পিতৃ-মাতৃ-পত্নী-ভগ্নীৰ টোপনি নাহে ৰাতি ।

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰ মানে এটা বনভোজ ,

এটা বনৰীয়া চিঞৰ অথবা সুহুৰি ,

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰ মানে এটা বিদায়-উৎসৱ ,

পোৱা-নোপোৱাৰ কিছু সোঁৱৰণি ।

একত্ৰিশ ডিচেম্বৰ মানেই এটা নতুন বছৰৰ আগমনৰ আগজাননী ,

এটা নতুন সপোনৰ উকমুকনি ,

কিছুমান নতুন পৰিকল্পনাৰ আঁচনি ,

জীৱনক নতুনকৈ সজোৱাৰ প্ৰৱল প্ৰস্তুতি ।

আৰু পঢ়ক : কবিতা ১৪১/মোৰ আই