কবিতা ৬৭/ ঘৰখন

জমিৰ উদ্দিন তালুকদাৰ

চৰাইয়ে এপদ এপদকৈ সজা বাহৰ দৰেই

নৈৰ পাৰত থকা আমাৰ ঘৰখনৰো কাহিনী একে

দেউতাই কোনোমতে যোগাৰ কৰিছিল টিনপাত

হাজিৰা কৰা দাদাই আনিছিল বাহ

ওচৰৰ ৰহিম কাইয়ে দিছিল তৰ্জাৰ বেৰা

গাঁৱৰ উত্তৰেদি বৈ যোৱা নৈখন খুব শান্ত

ঠিক ইউফ্ৰেটিছৰ দৰেই

হাজাৰ বছৰীয়া বেবিলনৰ উদ্যানখন

মছেপটেমিয় সভ্যতা

যুদ্ধত বেবিলনৰ সমাধি

নীৰৱ সাক্ষী ইউফ্ৰেটিচ

মোৰ নদীখনৰো একেই কাহিনী

সেইদৰে নৈপৰীয়া সভ্যতাৰো

সিদিনা আছিল সোমবাৰ

প্ৰচণ্ড বা-মাৰলি আৰু মুষলধাৰ বৃষ্টি

নৈৰ পানী বাঢ়ি আহিছে ৷

বুকুৰ দপদপনি বাঢ়িছে পিতৃৰ

ঘৰখন বন্ধাৰ কাম শেষ কৰি

কোনো মতে পোনাইছে কঁকাল

আমাৰ বাবেই যেন ঘৰখন বেবিলনৰ উদ্যান

আৰু দেউতা আমাৰ বাবে সম্ৰাট নেবুচাদনেজাৰ

আশৈশৱ বান্ধৱ নৈখন সিদিনা অচিনাকী হল

নৈৰ বুকুত সাতুৰা, বালিঘৰ সজা

সেই নৈখন এনেকৈ হ'ব জানো ?

পলকতে খহিছে গৰা, পাৰৰ ঘৰ

আৰু এটা সময়ত দেউতাৰ সপোনৰ ঘৰখনো

এনেকৈ খহে জানো সপোন

যেন বেবিলনৰ উদ্যানখন সিদিনা খহিল

ঠিক মছেপটেমিয় সভ্যতাৰ পতনৰ দৰে ৷