কবিতা ৭০/ "সলনি হোৱা সুখৰ চৰাই"

তপন কুমাৰ নগঞা

জীৱনৰ সৰা পাতবোৰ বুটলি থাকোতেই

হাতৰ তলুৱাইদি পাৰ হোৱা

কাৰ্শলা ডালৰ জোখ ল'ৱ নোৱাৰি

ভাৰাক্ৰান্ত হৈ পৰিছো

চানি পৰা দুচকুৰে

মনিব পৰা নাই জীৱন আকাশ

আশাবোৰ ক্ৰমাৎ

চূৰ্ণ-বিচূৰ্ণ হ'ব ধৰিছে

ন কৈ গঢ়া আলিবাটেদি

কেনেকৈ খোজ কাঢ়ো

সুখৰ চৰাইজনীৰ অৱহেলিত দৃষ্টিৰে

জীৱনৰ সৰা পাতবোৰ বুটলি থাকোতেই

হাতৰ তলুৱাইদি পাৰ হ'ল

সুখৰ বেলি

তুমিয়েই কোৱাচোন

সুখৰ চৰাই

জীৱন বাটত

কেনেকৈ খোজ কাঢ়ো

দুখৰ ভাৰখন লৈ